Mandić se, kako je saopšteno iz parlamenta, Maslenikovu zahvalio na predanom radu tokom trajanja ambasadorovog mandata u našoj zemlji, tokom kojeg se trudio da, u najboljoj volji, održi što bolje odnose između Crne Gore i Ruske Federacije.

Sagovornici su se saglasili da dvije zemlje imaju veliku zajedničku istoriju i da ih je u prošlosti krasilo tradicionalno prijateljstvo, vjerujući da će u budućnosti ti odnosi biti mnogo bolji nego što su to danas.

U tom kontekstu, Mandić je naglasio da se zalaže za mir i stabilnost u Crnoj Gori, ali i u regionu i svijetu, te na kraju sastanka ambasadoru Maslenikovu poklonio sliku zavjetne kapele Petra II Petrovića Njegoša na Lovćenu koja, kako je rekao predsjednik, predstavlja simbol okupljanja naroda Crne Gore, dok je ambasador Skupštini Crne Gore poklonio reljef-sliku Kremlja.

VRAĆANJE KAPELE

Mandić je ovim gestom suštinski najavio vraćanje kapele na Lovćenu.

Velikosrpski ideolozi, političari, mediji i propagandisti posljednjih par godina falsifikuju crnogorsku istoriju i svojataju Njegoša kao srpskog književnika, pokušavajući da jednog od najistaknutijih crnogorskih svjetovnih i vjerskih poglavara iskoriste kao instrument u negaciji crnogorskog identiteta, kulture i istorije.

Isti akteri, uz pomoć Srpske pravoslavne crkve, zagovaraju ideju o vraćanju kapele na Lovćen koju je 1925. godine podigao srpski kralj Aleksandar Karađorđević. Sve te aktivnosti dio su šireg konteksta koji se ogleda u ideji ,,srpskog sveta“. To je navedeno u analizi DFC-a.

Stav o Njegoševoj kapeli dali su i istoričari.

Po pisanju istoričara Dragutina Papovića, Njegoševa odluka da 1845. godine izgradi kapelu na Lovćenu na Jezerskom vrhu i da se u njoj sahrani bila je isključivo lični čin i odraz njegovog života.

– Taj postupak je bio u suprotnosti sa narodnim i crkvenim običajima. Kapela se nalazila na Lovćenu koji je za Crnogorce bio mitska planina, crnogorski Olimp. Potom, Njegoš je kapelu posvetio svom prethodniku, mitropolitu i svetitelju Petru I Petroviću Njegošu tako da je bila i simbol veličine – navodi on.

Kapelu je oštetila austrougarska vojska 1916. godine, a Njegoševi zemni ostaci su bili smješteni u Cetinjskom manastiru. Nakon oslobođenja 1918. godine na Njegušima je samoinicijativno formiran Odbor za obnovu ove kapele, ali su vlasti Kraljevine SHS to spriječile. Inicijativu je preuzeo mitropolit Gavrilo Dožić. On se nalazio na čelu Mitropolije crnogorske (od 1929. godine Mitropolija crnogorsko-primorska, MCP) koja je bila u sklopu tek formirane Srpske pravoslavne crkve (SPC). 

Odbor za prenos Njegoševih kostiju je odlučio da gradi novu kapelu 1924. godine. Kralj Aleksandar je prihvatio da bude ktitor, a za glavnog izvođača radova odabran je arhitekta Nikolaj Krasnov, ruski emigrant. I on je utvrdio da je moguće sačuvati osnovne konture Njegoševe kapele, ali nalogodavci to nijesu prihvatili zbog političkih motiva. Zato je urađen projekat za novu kapelu, koja je građena od jula do septembra 1925. godine. Kapela je urađena na novoj mikrolokaciji, a po spoljnim i unutrašnjim karakteristikama bila je drugačija od Njegoševe kapele. Najveća razlika je bio ktitorski zapis na ulazu kapele, i po tome što ona nije bila posvećena Sv. Petru Cetinjskom nego Sv. Đorđu, krsnoj slavi Karađorđevića. Takođe, kralj Aleksandar je kapelu podigao u čast rođenja svog sina i prestolonasljednika Petra. Kapelu je osveštao mitropolit Dožić.

Da to nije bila autentična Njegoševa kapela, potvrdio je kralj Aleksandar. Time su bitno izmijenjeni Njegošev zavjet i smisao Njegoševe kapele.