Sada u SAD već postoji konzorcijum, koji uključuje Lockheed Martin,
Boeing, JPL, Centar Maršala, Glenov Centar, kao i neki od univerziteta,
koji se bave planiranjem i konstruisanjem komercijalne svemirske solarne
elektrane gigavatskog niva do 2016. godine. Takođe i Kina namjerava da
ima učešća na ovom tržištu. Zatim, grupa japanskih korporacija,
prvenstveno Mitsubishi Corporation planiraju da izgrade komercijalnu
svemirsku solarnu stanicu gigavatskog nivoa do 2025. godine, kao deo
Solarbird projekta. Ukupna suma u investiranju konstruisanja
komercijalne svemirske solarne stanice, procjenjuje se na 24 milijardi
dolara.
Princip prenosa energije na Zemlju, koji je razvijen u Rusiji, u
potpunosti se razlikuje od zapadnog projekata. Jedna od komponenti je –
solarna ćelija površine od nekoliko kvadratnih kilometara. Za razliku od
stranih izuma, ruska baterija u sebi sadrži sasvim drugačije
karakteristike – to je centrifugalni ekran, sastavljen od niza tankih
filmskih pločica. U stvari, to je komad finog platna, koji usled
rotacije oko svog centra, stalno se nalazi pod tenzijom, odnosno u
nategnutom stanju. Pa zato, kako je ekran gigantskih razmjera, njegovo
rotiranje je vrlo sporo, a zahvaljujući tankom sloju osnove, on je
prilično lagan i kompaktan u svom složenom stanju.
Drugi element dizajna je – solidan laserski uređaj, koji je u stanju da
primljenu energiju od baterija, emituje na Zemlju. Ovakvih kompaktnih
laserskih „oružja“ , odnosno stanica, u kosmosu, gde može i više njih da
bude stacionarano, sačinjavaće rusku stanicu sličnu čuvenom filmu
„Zvijezde Smrti“ iz epopeje fantastike „Ratova Zvijezda“.
„Znatno manja odstupanja laserskog snopa u poređenju sa mikrotalasnim
signalom dobijaju se se iz magnitude manjih površinskih prenosa, odnosno
transmisionih i prijemnih sistema, a zbog malog prijemnog prostora
ukazuje se prilika za snabdijevanjem ogromne regionalne geografske širine,
kao recimo oblasti Rusije, Kanade, Grenlanda i drugih ostrva sjeverne
polulopte i Antarktika iz prenosne solarne kosmičke elektrane u
geostacionarnoj orbiti“, rekao je Valerij Melnikov.
Ruski eksperti već imaju iskustva sa sličnim projektima. U februaru 1993
godine, lansirali su u kosmos transportno-teretni brod „Progres“ koji
je bio zadužen da sprovede svemirski eksperiment „Znamja 2″, po otkriću
tankog centrifugalnog filma, prečnika od 20 metara i mase od 4 kg.
Ruska verzija „Principa prenosa energije na Zemlju“, može da bude
praktičnija i jeftinija, jer u orbiti neće koristiti strukturu uokvirenu
na više nivoa, koja bi se pokazala glomaznom i manje funkcionalnom, na
kojoj bi bili stacionirani solarni paneli koji bi pomoću ogromnih antena
emitovali energiju na Zemlju.
(Izvor: ИН4С)
