Taj reformski orijentisani komunista preuzeo je vođstvo Istočne Njemačke ubrzo posle pada Berlinskog zida i kasnije je pozvao opozicione snage u vladu, ali nije mogao da uspori rastuće stremljenje za ponovno ujedinjenje Njemačke.

"Čitav miran tok uspostavljanja njemačkog jedinstva je upravo bio njegov specijalni poduhvat. To će ostati njegovo političko nasleđe“, napisala je Ljevica na Tviteru.

Tokom 16 godina kao šef komunističke partije u Drezdenu, od 1973, Modrov je gradio reputaciju osobe koja je protiv establišmenta. On je odbijao partijske podsticaje i insistirao na tome da živi u običnom stanu.

Izmicala su mu mjesta u rukovodstvu Istočne Njemačke dok nije postao premijer, položaj koji je nosio malo težine, u novembru 1989. neposredno posle pada Berlinskog zida.

Kada su vođa Egon Krenc i njegov politbiro podnijeli ostavku početkom decembra te godine Modrov se pojavio ka vodeća politička figura u Istočnoj Njemačkoj. Ali komunisti nisu više mogli da vladaju sami. Narednog mjeseca on je pristao da dijeli vlast sa sve glasnijom opozicijom i pomjerio je istorijske prve slobodne izbore u Njemačkoj za mart 1990.

Čak i kada su prodemokratski skupovi sve više primali ton u prilog ujedinjenju komunisti su se prvobitno protivili razgovorima o reunifikaciji. U februaru 1990. Modrov se založio za razgovore sa Zapadnom Njemačkom ka mogućoj "ujedinjenoj“ domovini koja bi bila nezavisna od vojnih blokova i kojom bi vladao zajednički parlament u Berlinu.

Modrov je vodio izbornu kampanju preoblikovanih komunista, Partije demokratskog socijalizma, ali njegova lična popularnost bila je nedovoljna da ih spriječi da završe tek kao treća partija sa 16 odsto podrške.

Na izborima je pobijedio savez konzervativnih stranaka koje su bile za brzu reunifikaciju i podržala ga je vlada zapadnonjemačkog vođe Helmuta Kola. Njemačka se ponovo ujedinila pod Kolovim vođstvom i postala članica NATO 3. oktobra 1990, manje od godinu dana posle pada Berlinskog zida.

Modrov je postao član ujedinjenog parlamenta gdje je bio do 1994, i počasni predsjednik postkomunističkog PDS-a, a od 1999. do 2004. bio je član Evropskog parlamenta.

Zbog prošlosti pod tvrdom komunističkom vladavinom bio je na sudu nekoliko godina posle ponovnog ujedinjenja dvije Njemačke.

Sud ga je 1995. osudio za podsticanje lažiranja izbornih rezultata u maju 1989. na lokalnim izborima u Drezdenu i odredio mu devetomjesečnu uslovnu kaznu zatvora i novčanu kaznu.

Modrov je tvrdio da je suđenje bilo politički motivisano i da će rezultat pogoršati podjele između istočnih i zapadnih Njemaca. Njegov advokat je imao argument da je on ispravio prethodne nepravde nadgledanjem slobodnih izbora dok je bio premijer.