"Ima posebnu simboliku to što prijem povodom ova dva velika datuma organizujete u Vladinom domu. Na Cetinju su u 19. vijeku započeti prvi kontakti između naših naroda i zemalja, a Vladin dom je izgrađen sredstvima od britanskog zajma odobrenog 1909. godine. Mnogo prije toga Crna Gora je 1882. godine sklopila sa Velikom Britanijom Ugovor o slobodnoj trgovini. To je bio osnov da se i prvo britansko preduzeće u Crnoj Gori formira 1894, pod nazivom „Anglo-Montenegrin“, koje se između ostalog bavilo i prevozom pošte. Ovo su samo pojedinačni detalji koji svjedoče o sadržajnosti naših bilateralnih odnosa i u tom periodu. Inače, Crna Gora i Velika Britanija su međudržavne odnose uspostavile u 19. vijeku, i intenzivno ih održavale sve do nestanka crnogorske države 1918. Interesovanje Velike Britanije za Crnu Goru datira još ranije, u vrijeme vladike Petra I, a nastavljeno je i nakon gubitka njene nezavisnosti", kazao je predsjednik Milo Đukanović.

Đukanović je istakao da je Crna Gora čitav jedan vijek  do Velikog rata bila prisutna u britanskom javnom životu, posebno zahvaljujući britanskim putopiscima, oficirima, književnicima, naučnicima, političarima, kao i kraljevskim vezama nakon udaje kćerke kralja Nikole, Ane, za princa Batemberga, rođaka kraljice Viktorije. Englezi su u velikoj mjeri zaslužni što su Evropa i svijet tada čuli za Crnu Goru, i bolje upoznali njenu istoriju i kulturu. Oni su bili fascinirani ratničkim duhom njenog naroda. Prvu posebnu knjigu o našoj zemlji pod naslovom „Crna Gora – njen narod i njegova istorija“ napisao je Vilijem Denton i objavio u Londonu 1877. Bilo je i drugih publikacija o Crnoj Gori sve do „Istorije Crne Gore“ Frensisa Stivensona 1912. godine. Engleskinja Edit Daram organizovala je u Londonu 21. aprila 1907. godine veliku izložbu o Crnoj Gori, na kojoj su bile izložena i djela velikih slikara Počeka, Šobajića, Vrbice, kao i slike Paje Jovanovića sa motivima iz Crne Gore. Izložbu je posjetilo oko milion i trista hiljada ljudi.

Popularizaciji i ugledu Crne Gore u britanskoj javnosti posebno je doprinio jedan od najvećih pjesnika romantizma, lord Alfred Tenison.

On je 1887. ispjevao čuveni sonet „Montenegro“, koji veliča junaštvo i patriotizam Crnogoraca. „...O najmanji od naroda!Tvrda stijeno tvrđeg kraja!Prijestole od slobode, ti velika Crna Goro!...“, pjevao je Tenison. Komentar ove njegove pjesme, objavljen u „Glasu Crnogorca“ 16. maja 1898, napisao je veliki britanski državnik toga doba Vilijem Gledston, jedan od najvećih poštovalaca Crne Gore u istoriji. On je pisao da je Crna Gora razvila junaštvo kakvo se može mjeriti sa onim u Termopilima i na Maratonu, ili ga prevazilazi sa daleko manjim materijalnim sredstvima, a protiv neprijatelja daleko hrabrijeg i strašnijeg. Gledston je posebno uzdizao značaj Crnojevića štamparije, podsjećajući da je ona nastala samo 16 godina nakon što je prva štamparija podignuta u Rimu, prijestonici hrišćanstva. Crnogorske vladike poredio je s biblijskim junacima, a Crnu Goru sa Homerovom Grčkom.

Britanska javnost i britanski političari s posebnom pažnjom su pratili sudbinu Crne Gore tokom Prvog svjetskog rata i neposredno nakon njegovog završetka. U britanskom parlamentu i široj javnosti vodila se prava borba za priznavanje prava Crne Gore da samostalno odlučuje o svojoj sudbini 1918, kao i da dobije odgovarajući položaj u novoj južnoslovenskoj državi. Britanski državnik Lojd Džordž uzalud se zalagao da Crna Gora bude ravnopravni učesnik na Mirovnoj konferenciji u Parizu, gdje se odlučivalo i o njenoj sudbini. U to vrijeme Crna Gora je imala i najvećeg prijatelja u inostranstvu, Aleksandra Divajna, koji se sa izuzetnom upornošću borio za njena prava, i uvažavanje njenih zasluga.

Napisao je nekoliko knjiga kao i stotine novinskih članaka o Crnoj Gori, bez ikakvog materijalnog ili političkog interesa, iz poštovanja prema crnogorskom narodu i njegovoj velikoj istoriji. Sudbina je htjela da na isti dan, 21. aprila, na koji je Edit Daram organizovala pomenutu izložbu u Londonu, nakon 13 godina, 22 britanska parlamentarca iz Gornjeg i Donjeg doma podnesu rezoluciju u kojoj su tražili pravo samoopredjeljenja Crne Gore, koje bi bilo realizovano poslije povlačenja srpskih trupa sa njene teritorije. Zauvijek je ostalo zapamćeno da je sin Vilijema Gledstona, koji je bio jedan od potpisnika rezolucije, Herbert Gledston izrekao čuvenu rečenicu: „Sa Crnom Gorom se ne bi gore postupalo ni da se borila na strani naših protivnika“.

"Kad govorimo o prijateljima i poštovaocima Crne Gore iz tih vremena, moramo pomenuti ime lorda Sidenema koji je u više navrata 1920. godine u Domu lordova principijelno postavljao pitanje sudbine Crne Gore i Crnogoraca. Crnu Goru je nazivao najhrabrijim saveznikom slomljenim u ratu, podsjećajući da je izgubila trećinu svog stanovništva i polovinu svoje vojske", saopštio je Milo Đukanović.