Ova dva brata rođena su u Solunu, u kući znamenitih i bogatih roditelja. Stariji brat Metodije proveo je kao oficir deset godina među Slovenima (makedonskim) i tako naučio slovenski jezik.

Po povratku u Grčku zamonašio se, a malo poslije toga pridružio mu se i mlađi brat Ćirilo (Konstantin). Kada je hazarski car Kagan tražio od cara Mihaila propovednike hrišćanstva, car mu je poslao braću Ćirila i Metodija.

Oni su ubijedili prvo Kagana, a zatim i mnogo naroda preveli u hrišćanstvo. Po povratku u Carigrad sastavili su slovensku azbuku od 38 slova i počeli da prevode crkvene knjige sa grčkog na slovenski.

Na poziv kneza Rastislava otišli su u Moraviju da šire Hristovu vjeru, a umnožene crkvene knjige podijelili su sveštenicima da uče omladinu.

Vizantijski misionari otišli su i u Srbiju, koja je hrišćanstvo prihvatila u drugoj polovini IX vijeka, oko 867-874. godine.

Srbija je takođe ležala na granici između Istočnog i Zapadnog hrišćanstva, ali je poslije perioda neodlučnosti slijedila primjer Bugarske a ne Moravske, i došla je pod okrilje Carigrada.

I ovde su uvedene slovenske bogoslužbene knjige, a razvila se i slovensko–vizantijska kultura. Srpska crkva dobila je djelimičnu samostalnost pod Svetim Savom (1176-1235), najvećim srpskim nacionalnim svetiteljem, koji je 1219. godine u Nikeji posvećen za arhiepiskopa Srbije.

Godine 1346. proglašena je Srpska patrijaršija koju je Carigradska crkva priznala 1375. godine.

Na papin poziv stigli su u Rim, gdje se Ćirilo razbolio i umro 14. februara 869. godine.

Metodije se potom vratio u Moraviju i nastavio sa širenjem vjere među Slovenima sve do upokojenja 6. aprila 885. godine.

Njegovo djelo nastavili su njegovi učenici sa Svetim Klimentom kao episkopom na čelu. Prešli su Dunav i stigli na jug, u Makedoniju (Ohrid) i tu produžili započeti posao braće Ćirila i Metodija.

Nazivaju se još i ravnoapostolnim svetiteljima.

Što se tiče narodnih vjerovanja, danas je crveno slovo i ne valja prati veš, usisavati po kući, niti raditi bilo kakve teške poslove.