Pritom su, kaže Koprivica, posebno na cijeni podobni pisci, koji servisiraju potrebe režima po tv-kanalima uz obezbijeđenu minutažu za blaćenje progresivnih intelektualaca i stvaralaca.

“Takvi, umjesto vrijedne knjige, imaju za njih vrijednu člansku knjižicu DPS-a, koja im predstavlja propusnicu u književnost. A da bi komedija bila veća, vole da glume i tzv. “nezavisne intelektualce”. Tako im se otvaraju sva vrata za montiranje virtuelne književne Crne Gore, u kojoj je vrijednosni kriterijum partijska pripadnost. Istorija se ponavlja, a vješti politički blokovi, koji stoje iza svojih pisaca, “reprogramiraju” književnu scenu Crne Gore bez i da se zacrvene.” kaže profesor Koprivica za Kodex.

Oni, kaže Koprivica, ionako smatraju da je irelevantno kojeg pisca treba zastupiti a kojeg ne. I da je logično da se književne veličine fabrikuju preko noći uz pomoć strogo kontrolisanih medija. I time podmiruju dugovi prema raznim koalicionim partnerima. Taj postupak komedije sa fabrikovanom književnošću već odavno je ismijao savremeni ruski pisac Jurij Poljakov u romanu “Jare u mlijeku”, pokazujući kako se medijski lako montiraju književne veličine ni iz čega. A, prema drami jednog mog bratstvenika, i dobijaju “medalje za ništa”, kaže Koprivica aludirajući na pozorišni tekst predstave “Dugo putovanje u Jevropu”.

“U Crnoj Gori treba na hiljadu i jedan način učvršćivati volju za moć velikog vođe i njegovu piramidu vlasti. A to je bogomdan poligon za šićardžije skromnih književnih dometa i pravljenje prečica do literarnih priznanja. Prečice do nagrada preko bezrezervne poslušnosti prisutne su u svim totalitarnim režimima, pa i ovom.  A carevo novo ruho je sastavni dio garderobe aktuelne vlasti, koja, kao u jednoj mojoj pjesmi: “i ne haje zato, jer se ušlo, bato, u NATO”. I smatra da su pošteni stvaraoci smiješna pojava, i da je kompatibilno da su uz “najbolju” vlast “najbolji” pisci. Ako nijesu, režim će ih proizvesti preko noći.” kaže Koprivica za Kodex.

U svemu tome, smatra Koprivica, postoji visok stepen beskrupuloznosti montiranih književnih veličina, svjesnih da je apsolutna poslušnost u Crnoj Gori i književnosti osnovni kriterijum nominacija za nagrade. Stara nova priča, ispričana u svim vunenim, pa i ovim vremenima. Zato, ukazivati režimskim montažerima književne klime u Crnoj Gori da je bitno da ostane neki pravi, a ne infiltrira se podobni instant-pisac, to je kucanje ne na zatvorena, nego zamandaljena vrata.

Apsolutno je jasno, kaže Koprivica, da svi u Crnoj Gori znaju da samo ujedinjena opozicija može svrgnuti aktuelni režim. A tu vlada dvoličnost jednog dijela opozicije. Demokratski front je svojevremeno iskreno pozvao svu opoziciju da se ujedini u jedinstven opozicioni blok koji vodi do pobjede, i to je bila najpoštenija ponuda tokom posljednjih godina. Ali neke opozicione partije, cvijeće im po obrazu, igraju uvrijeđene snaše, pozivajući se na pojedine izjave lidera DF-a, koje su im nanijele duševne boli.

“A isti ti i takvi dobro znaju da mnogo značajniji cilj predstavlja smjena ove vlasti. Suština toga je providna i otužna. Zato to običnim građanima i objašnjavam, nakon čega s razumijevanjem klimaju glavama. Dakle, aktuelni režim vješto, bojeći se ujedinjene opozicije, kontroliše jedan njen dio, dajući joj skrivenu naredbu da se ne smije ujedinjavati u opozicioni blok s Demokratskim frontom, jer je to gubitnička varijanta za opstanak režima.” smatra Koprivica.

A istina je jedna dodaje Koprivica, koju znaju građani Crne Gore: da režimskim moćnicima u fijokama Zapada stoje podebele optužnice, koje se mogu aktivirati u bilo kojem trenu, pa je servilnost odovud direktan rezultat toga. A građani su pritom taoci režimskih nezakonitih radnji. Uz sve to, davno je rečeno da “ko neće brata za brata, hoće tuđina za gospodara”, što se dešava i u slučaju odnosa Srbije i Crne Gore.

“Što se tiče reforme izbornog zakonodavstva, isto kao jedan broj građana vjerujem da režim razgovorima s opozicijom, u stvari, neke svoje manje koalicione partnere samo posredno podsjeća da su im apetiti i previše porasli, pa da smanje doživljaj sopstvene moći. A u razgovorima s građanima po pitanju tzv. “državnog udara” redovno čujem, kao refren, istovjetni zaključak: “E one komendije od državnog udara”. I zaista mislim da je sve to toliko providno i otužno, posebno što makar znam Milana Kneževića kao plemenitu osobu s dušom i srcem, koji, uz navodnu agresivnost, nikad nikom ne bi nanio ni trunku zla, niti bi učinio išta protiv svoje Crne Gore. Ovo tim prije što je i talentovan pjesnik i stvaralac. Zato me iskreno brine jedno: da se i ja, po istoj “snazi” argumenata, uskoro ne nađem na optuženičkoj klupi što sam direktno učestvovao u atentatu na Kenedija, a i sam sebi sam tu već neko vrijeme sumnjiv.” kaže Koprivica za Kodex.

Kao svaki autoritarni režim, kaže Koprivica, i ovaj opstaje na podjelama, pa se svako malo štancuje po jedna takva goruća tema, što građani sve više i uviđaju. Danas je to crkva na Rumiji, sjutra Podgorička skupština, pa 1918.-ta, pa srpski jezik...

 “I bitan je još jedan detalj: iako je u SAD-u nedavno osvanula komična vijest da će u budućnosti sa Gornjeg Zagarča iz opasne Crne Gore krenuti rakete u znak početka Trećeg svjetskog rata, ne bi me začudilo da jednog dana rakete i stvarno ne polete odovud prema bratskoj Srbiji. Crna Gora je zemlja čuda, i zbog ove vlasti me više ništa odavno ne čudi, niti bi me šta novo začudilo. Prije neki dan režimska Crna Gora je doživjela i strašan fijasko oko glasanja za ulazak Kosova u Interpol, ali predstavnicima ovog režima to ne stvara moralne traume. Bitno je čuvati svoje bogatstvo, i biti servilan prema svim zahtjevima Zapada upravo u te i takve svrhe, a ostalo i nije problem.”zaključuje Koprivica za Kodex.