Po kiši i vjetru grupa mladih Nikšićana, nezaposlenih, koji “kradu bogu dane”, okuplja se mjesec i po dana ispred zgrade Skupštine opštine i u jednosatnom performansu (od 11 do 12 sati) bez riječi, ali oštrog pogleda prema zdanju gdje sjede gradski oci šalju poglede koji bi trebalo da zabrinu i opomenu one koji odlučuju o njihovim sudbinama i hiljadama njihovih vršnjaka. Svi oni uzalud obijaju pragove raznih institucija ne bi li se domogli radnog mjesta. Postali su zaštitni znak posrnulog Nikšića, nekadašnjeg privrednog centra Crne Gore, kroz koji je poput cunamija protutnjala tranzicija, ostavljajući pustoš - ljude bez posla, a brojne fabrike pod katancem, pišu Novosti.

Oni su dio grupe građana okupljenih pod imenom “Alternativa”. Trpe nepravdu i ćute stojički. Na četrdeseti dan protesta ispred zgrade SO zapalili su svijeće “za dušu preminule nikšićke opštine i njene srednje klase, koja je umrla zajedno sa gradom”.

- Ako imamo izbor između ulice i sigurne propasti, zar nije bolje kockati se i igrati na tu kartu? Ulica je ostala jedini demokratski vid izražavanja. Ulica će podijeliti građane na dvije kategorije - one koji imaju hrabrost i koji nemaju, kaže koordinator “Alternative” mr Vesko Pejak.

 U Nikšiću socijalni mir kod omladine kupuje sa bijednih pet eura, koje uzmu od oca ili majke penzionera ne bi li popili kafu, kupili kutiju cigareta, “šutnuli” kriglu piva i završili u kladionici, jedinoj “ustanovi” gdje se možda za jedan euro nešto i zaradi. To mišljenje dijeli i desetak drugara Milka Kulidžana.

Ipak, “alternativci” koji su pažnju javnosti prvi put privukli kada su ispred zgrade Biroa rada postavili prazan frižider i salamu kao ilustraciju lošeg stanja u Nikšiću, ne gube nadu. Vjeruju da će svijeće koje gore postati vjesnik “crnogorskog proljeća” i krupnih promjena.

- Ne gubimo nadu. Ničija nije gorela do zore, poručuju nikšićki momci, svjedoci uspona i pada ovog kultnog grada.

Baš nekako od čuvene “Žute grede” 1989. (kada su nikšićki radnici krenuli na “narodni miting” u Podgoricu i na putu dobili batine od milicije, pa su umjesto umornih komunista na vlast došli “mladi i lijepi”) sve se polako urušilo. Te godine bilo je “radničke klase” ko pleve: njih 7.500 zarađivalo je hljeb u Željezari, dvije hiljade u “Elektroprivredi”, 1.500 u “Boksitima”, 800 u Pivari koja je cio svijet snabdjevala “nikšićkim” (pa još “odlikovanim, no što!”), sedam stotina u “Javorku”, po još toliko u “Metalcu” i “Onogoštu”, oko dve hiljade u PTK “Nikšić”... Cijelih dvadeset i kusur hiljada proletera imao je Nikšić, prepun fabrika, solitera, bulevara, đaka i studenata!

(Večernje novosti)