U to vrijeme i sam Šakal živio je u Beogradu, a za njegovo djelovanje znala je jugoslovenska DB. Karlos je u Beograd prvi put došao još 1969. godine, a sedamdesetih su te posjete bile učestale. Odavde je uspostavio kontakte sa rumunskom i istočnonjemačkom tajnom službom, Sekuritateom i Štazijem, kao i sa službom Sirije. Sve ovo bilo je poznato komunističkim vlastima SFRJ, vidi se iz strogo povjerljivog izvještaja koji je DB uputio rukovodstvu SFRJ 13. oktobra 1983, a u koji je “Blic” imao uvid.

U odjeljku Izvještaja pod naslovom “Konkretna saradnja sa pojedinim obavještajnim službama” opisuje se Karlosova saradnja sa službama Libije, Južnog Jemena, Sirije, Irana, Iraka, Kube i zemalja Vrašavskog pakta.

Saradnja sa Libijom započela je 1975. preko predstavnika tadašnjeg predsjednika Muamera Gadafija koji imao kodno ime “Ezzedine”. U izvještaju DB citira se dopis mađarske tajne službe u kome se kaže: “Glavni nalogodavac Karlosove organizacije navodno je Libija.” Navodi se i da su teroristi dobili listu 500 protivnika Gadafija koje treba likvidirati. Karlosov pomoćnik Johanes Vajnrih, međutim, kaže da je organizacija odbila da izvrši te likvidacije, te da sa Libijom sarađuju samo “u podršci revolucijama širom svijeta”.

Za Siriju se navodi da je saradnja ostvarena preko “šefa vojne bezbjednosne službe Al Khouly, čovjeka od Asadovog posebnog povjerenja”, da je Sirija teroristima obezbijedila diplomatske pasoše sa kojima su Karlos i Vajnrih dolazili u SFRJ.

Vajnrih je rekao da od 1981. transport oružja ide preko Mađarske uz saglasnost njene tajne službe, kao i da u toj zemlji imaju fotokopirnicu za izradu pasoša i drugih dokumenata. Karlosova organizacija imala je saradnju i sa zloglasnom rumunskom Sekuritateom, a teroristi su čak u Bukureštu imali pristup depou oružja, koji, međutim, nisu mogli samostalno da koriste.

Upravo je to razlog zašto bazu sele iz Bukurešta u Beograd 1981. godine, a tu informaciju je našem DB-u proslijedila mađarska tajna služba. DB u svom izvještaju citira Vajnriha koji kaže: “Rumuni su nam jedini revolucionarni prijatelji i od njih dobijamo pomoć kada nam je najpotrebnije”. Uz nagovor Sekuritatee, navodno bez znanja ruskog KGB-a, organizovan je teroristički napad na radio-stanicu “Slobodna Evropa” u Minhenu.

Interesantno je da su čehoslovačka i poljska služba, kako DB navodi, među retkima u Istočnoj Evropi sa kojima Karlosova organizacija nije imala gotovo nikakve kontakte, jer je terorista iz Venecuele Karlos govorio da u institucijama ovih država “ima mnogo Jevreja”.

Vrbovanje u Moskvi

DB pokazuje najviše sumnje u odnose Karlosa sa KGB i ističe u izvještaju kako ni Vajnrih ne pominje saradnju sa tajnom službom SSSR. Navodi se da se u dokumentima Karlosove grupe ne mogu naći tragovi saradnje, ali da se navodi da je SSSR prirodni saveznik. Dodaje se da je KGB pristupio Karlosu dok je studirao u Moskvi od 1969. do 1971, ali da je sam terorista ispričao da je odbio saradnju. U izvještaju DB se zaključuje da KGB čini usluge Karlosu jer dozvoljava transport oružja od Bliskog istoka preko Moskve do baza u Evropi. Dodaje se da je KGB tražio od Karlosa da pribavi podatke o zapadnonjemačkom tenku “leopard 2”, kao i da upozori jermensku ultralevičarsku organizaciju da ne izvodi akcije na teritoriji socijalističkih zemlja.

Grupa Karlosa Šakala koristila je SFRJ kao bazu za brojne terorističe napade i bila je povezana sa drugim teroristima. U izvještaju DB-a se navodi da je organizacija održavala odnose sa katalonskom ETA, grčkom ELA, s ekstremno lijevim grupama u Zapadnoj Njemačkoj i Švajcarskoj, ekstremistima iz arapskih zemalja i Južne Amerike, a ranije i sa Japanskom crvenom armijom.

Serija zločina

Karlos i njegov prvi saradnik Johanes Vajnrih hvalili su se DB-u akcijama koje su izveli, pa u izvještaju postoji čitav spisak zločina.

Tako su 1974. pokušali da likvidiraju izraelskog ambasadora Jašu Benatona u Parizu, a planirali su atentat na Henrija Kisindžera, državnog sekretara SAD-a. Iste godine gađali su raketnim bacačem civilni izraelski avion na pariskom aerodromu Orli, ali su pogodili letjelicu JAT-a. U Beču su 1975. upali na sastanak OPEC, a 1978. planirali napad na političare iz Južnoafričke Republike na Mauricijusu i obaranje aviona jordanskog kralja Huseina u Španiji. Planirali su napade na pripadnike CIA u Evropi i Bliskom istoku, ali oni nisu realizovali. Pratili su kretanje Reze Pahlavija, posljednjeg iranskog šaha. Pripremali su atentat na egipatskog predsjednika Sadata 1979. i 1980, uz pomoć istočnonjemačkog Štazija. Sadat je ubijen 1981. S italijanskim Crvenim brigadama planirali su atentat na generala Dala Kijezu, koji se uspešno borio protiv terorista, kao i atentate, zajedno sa baskijskom ETA, na španske političare i saudijskog ambasadora u Bejrutu. U Švajcarskoj su 1980. organizovali pljačku da bi prikupili pare, a oružje je stiglo iz SFRJ. Marta 1981. podmetnuli su bombu u radio-stanicu Slobodna Evropa u Minhenu.

Blic.rs